Nick Andrews in De Zwarte Panter

Nick Andrews had al een aantal tentoonstellingen in De Zwarte Panter in Antwerpen, nu is er de reeks ‘Tales & Rituals’, met tekeningen, aquarellen en schilderijen op diverse dragers. Je kan de expo opvatten als een reis door het atelier van de kunstenaar: ‘Tales’ staat dan voor herinneringen, verhalen en associaties met vroeger werk, ‘Rituals’ voor de manieren waarop hij met de schilderhandeling omgaat.

Twee grote werken staan exemplarisch voor die manier van denken en werken: het gigantische ‘Forthcoming’ in rood en ‘Elegy’ in blauw. Het zijn ongeprepareerde doeken op balen katoen, die Andrews bijvoorbeeld ook kon meenemen naar zijn verblijf in Frankrijk en waar hij elke dag aan werkte, in zijn Antwerpse én Franse atelier. Hij schilderde vooral met de spons, acryl en caseïne, waardoor de verf beter bindt. Het zijn twee niet-thematische werken, die je even goed kan bekijken als abstract dan wel als een menigte van mensen, waarbij bij ondergetekende, zeker in ‘Forthcoming’, een religieuze connotatie als ‘Het Laatste Avondmaal’ in opduikt, maar dat is volgens de schilder niet de bedoeling: het gaat om het dag na dag belijden van een zeker onevenwicht tussen zijn kunstenaarschap en zijn opdracht als docent aan de Academie. Maar het evenwicht zal hij wel vinden, zegt hij zelf, en het tekenen en schilderen zelf is daarbij heel belangrijk.

En zo waadt hij ook dit keer weer door zijn geheugen, zijn ervaringen en zijn atelier, waarbij hij werk maakt – al dan niet in reeksvorm – rond vijf thema’s: rond de figuur van Medea, rond de Prodigal Son (een alter ego van hem), rond ‘Soirées’ (vaak feestjes en vernissages, altijd denderend als hij er bij betrokken is), rond ‘Canova’s Disciples’ (groepsportretten, zie ook dat Laatste Avondmaal), rond het Teatro del Mondo’.

Maar eigenlijk moet je, als je flaneert door de vele ruimtes in De Zwarte Panter, gewoon kijken: de spontaneïteit, de flair, de goesting om te schilderen, zijn herinterpretatie van De Meesters, het kleurgebruik, de aanzet van figuren, het is één brok vitaliteit. Kijk naar werken als het zelfportret ‘Forêt de Troncais’, naar de vrouwenportretten met titels als ‘Audrey H.’, ‘Virginia W.’, ‘Dora M.’ en ook ‘Nadia N.’ (zijn levenspartner), of naar het doek ‘Le Connaisseur’, geschilderd met forse, brede streken (let op het aflijnen van de schoenen, de ene met licht, de andere met donker), waarmee hij verwijst naar een van zijn vele andere alter ego’s (Champagne Charlie), en geniet van al deze exuberantie.