Een van de mooiste, ‘kleine’ tentoonstellingen die ik in mijn carrière ooit zag was in 2017, op de Triënnale van Kathmandu. S.M.A.K.-directeur Philippe Van Cauteren was de curator. Hij had (onder meer) mij uitgenodigd, waar ik hem nog altijd dankbaar voor ben. De Brusselse Carole Vanderlinden (1973) exposeerde er in een onbestemde ruimte, een gang eigenlijk in een verwaarloosd gebouw: ze toonde er haar schilderijen op materiaal dat ze ter plekke gevonden had, zoals hout, papier, karton en dergelijke, want er was geen geld om maagdelijk schilderdoek te transporteren van Zaventem naar Kathmandu. Wat me toen trof in die werken was de directheid, de spontaneïteit, de bravoure om dingen te tonen die niet vanzelfsprekend waren.
