Naar aanleiding van de toekenning van de Ultima-prijs voor beeldende kunst aan Walter Swennen (1946) zal hier gepoogd worden zijn werk te kenschetsen en vanuit deze karakterisering toe te lichten waarom het accepteren van deze prijs hem zwaar valt. Ik heb al vaker getracht Swennens werk te beschrijven, waarom dan nog eens? Welnu, omdat het werk en de gedachten van Swennen blijven evolueren. Wie zijn werk bestudeert, is als een voetganger die de straat oversteekt en zijn of haar snelheid aanpast aan die van een aanstormende sportauto. Tegelijk past de bestuurder van deze bolide zijn snelheid en bewegingen aan, in de hoop dat beide partijen elkaar nooit echt zullen ontmoeten. Als ik in de zomer van 2016 over een werk opmerk dat een gedeelte vermoedelijk werd weggewist met White Spirit, antwoordt Swennen bits: “Ik gebruik nooit Whi…
Walter Swennen laureaat van de Ultima-prijs
