Funny Games & Inverted Commas

Marina Pinsky beweegt in een driehoekige vorm tussen Brussel – haar werkplek in Koekelberg, Berlijn — waar haar liefde woont en Amsterdam — waar ze lesgeeft aan De Ateliers. Het idee van een driehoek past perfect bij haar recentste project, een interventie bij het Brusselse La Loge, een vrijmetselaarstempel uit 1934, die sinds 2013 dienstdoet als kunstplek. Het vrijmetselaarslogo: een open passer die boven op een winkelhaak staat. Ik bedenk dit nu zelf, maar het zegt wel iets over Pinsky’s manier van werken. Door een spel van losse associaties ontwikkelt ze een set van symbolen en rituelen die in dialoog gaan met de vaak vormelijke taal en geschiedenissen van de plek of omgeving waar ze werk toont. Voor La Loge imagineert ze nieuwe sociale dynamieken. Ze zegt er zelf over dat het misschien een belachelijk idee is, maar ze gelooft erin. En waarom ook niet?

Marina’s passie voor symboliek en rituelen is een rode draad doorheen haar werk. Geboren in Moskou, opgegroeid aan de Amerikaanse Oostkust (haar familie verhuisde in 1989 naar New York), gevormd in Los Angeles en sinds haar tentoonstelling in 2013 bij C L E A R I N G galerie in Brussel blijven plakken. Ze houdt van de stad en heeft al er veel interventies gedaan, allemaal op het snijvlak tussen fotografie en beeldhouwen. Een persoonlijke favoriet is Marina’s bijdrage aan de Absent Museum show uit 2015 bij WIELS. Ze maakte er onder andere behangpapier met als ingrediënten de vier iconische juridische instituten van Brussel: het Europees Parlement, de NATO, het Justitiepaleis en de gevangenis van Sint-Gillis, omringd door de verschillende types regen die Brussel rijk is. Door deze gebouwen te veranderen in decoratieve elementen, ontkrachtte ze hen, maar maakte ze hen tegelijkertijd zo alomtegenwoordig dat hun aanwezigheid pertinent werd.

Maar terug naar La Loge. Tijdens een bezoek aan het archief van het Amsterdamse Instituut voor Interdisciplinaire Studies stootte ze toevallig op een grote verzameling kalendersystemen. Zoals de kalender van 13 maanden, met 28 dagen per maand, in cycli van exact 4 weken, in 1849 ontwikkeld door de Franse wetenschapsfilosoof Auguste Comte. Heel anders dan de gekunstelde kalender die we tot op de dag van vandaag gebruiken.

Er is een idiosyncratische connectie met Marina’s middelbareschooltijd in Upstate New York, in de buurt van Rochester, waar George Eastman zijn Kodak-imperium oprichtte. Toen ze nog op school zat, bezocht Marina zijn huis regelmatig. Het was dezelfde Eastman die de kalender met 13 maanden populair maakte. Een eeuwigdurende tijdspassage die onder de naam Eastman Plan tot in de jaren 80 als interne klok bij alle Kodak-fabrieken over de hele wereld werd gebruikt.

De verschillende kalenders en andere fictieve meetsystemen maken hun (r)entree en gaan in dialoog met de strakke vormtaal van La Loge. Marina wil het speelser, opener, vloeiender. En dan is er de inverted comma die als sculptuur een prominente rol in haar werk speelt. Tijdens research voor Europalia een paar jaar geleden vond ze in de archieven van het Brusselse architectuurcentrum CIVA tekeningen van het Pavillon de la ‘Classe Publicité’. Het is een kommavormig gebouw dat Louis Herman De Koninck ontwierp voor de Internationale Expo in 1935. Ze vond er nog eentje in het Berlijnse stadsdeel Hansaviertel. De komma als ‘ja, maar’, een kleine pauze die de woorden rond zich erkent. Voor Marina heeft dit gegeven een belangrijke symbolische functie, en ze ziet er ook een sculpturale actie in. En op die manier voegt ze een nieuw gesprek aan de conversatie toe. Ze citeert de uit de Sovjet-Unie afkomstige revolutionaire literatuurcritica Lidiya Ginzburg: ‘Conversation is an unrestrained prototype for action, which must always conform to rules. It is a distant prototype of art, which is also a special kind of reality, and people themselves create and destroy the objects that populate it.’

Bureaucratie, komma, komma, komaan.