Kristof De Clercq presenteert de eerste solotentoonstelling in ons land van het kleurrijke werk van Tuukka Tammisaari (1984). De 35-jarige Fin is een late volgeling van het baanbrekende werk van Henri Matisse. Op witte doeken en zonder enige suggestie van diepte plaatst hij met ruwe borstelstreken kleurrijke, aardse, meestal herkenbare figuren die zowel aan kindertekeningen als aan populaire ornamenten uit de Scandinavische (volks)cultuur herinneren.
Deze schijnbaar naïeve, intuïtief geborstelde, maar fraai gecomponeerde werken roepen een heel eigen wereld op, ergens tussen figuratie en abstractie in. De thema’s zijn divers: nu eens bevolkt Tammisaari een ruimte met bewoners en figuren, dan weer evoceert hij de natuur in een wirwar van bladeren en takken van de meest verschillende soorten en kleuren. Hij toont een kralengordijn waarvan elke rij een andere kleur heeft of tovert ons bessen voor: een reeks kleurige cirkels, verbonden door één dikke zwarte verfstreep die er een soort letter of cijfer doorheen vormt.
De titels van de schilderijen suggereren wat er achter de vlakken en motieven schuilgaat: Berries, Pear, the cousin of the potato, of Nature Explained. Een klein bruin schilderij draagt de titel die de hele tentoonstelling ook meekreeg: Dowsing of wichelroede lopen. Als een picturale magiër toont Tammisaari alweer een vreemde combinatie van, op vele manieren te interpreteren, figuren die de kijker dwingen tot wichelroede lopen. Is het een vleeskleurige neus of de wichelroede die het schilderij domineert? Of een boom waaronder één of twee figuren schuilen? En wat zijn de ingrediënten van een doek als Ingrediënts (index) (zie foto). Is dat een vogel links in beeld met een menselijke figuur ernaast? Met daaronder een logo dat een fabriek aanduidt? Oplossingen voor deze visuele rebussen zijn er niet, fascinatie voor wat de Fin tevoorschijn tovert wel.
In het uitstalraam van de galerie hangt een druk doek dat in tegenstelling tot de andere niet op een wit maar op een okerkleurig canvas geschilderd is. Het is het meest drukke doek en helemaal gevuld met schematisch weergegeven vormen en figuren. Je zou het niet meteen verwachten bij een Fins kunstenaar, maar het werk doet wat Zuid-Amerikaans of -Europees aan: het universum van Joan Miro is niet ver weg. Tammisaari weet een hedendaags vervolg te breien op wat de grote avant-garde schilders begin 20ste eeuw bedachten.