Toen we op de openingsavond van de tentoonstelling van de Amerikaanse, in Brussel gevestigde kunstenaar Tessa Perutz naar MLF Gallery wandelden in de Sint-Jorisstraat in Elsene, stak opeens een sterke wind op. Even hadden we de indruk dat we een lavendelgeur roken. Was dit de mistral of namen onze zintuigen een loopje met onze waarneming? Een mooier toeval had Perutz zich voor haar eerste solotentoonstelling Jardin du Midi niet kunnen voorstellen. De kunstenares toont namelijk een reeks landschapsschilderijen en wil daarbij, naast het zicht, ook de andere zintuigen prikkelen. Ze heeft maar liefst zestig kilogram lavendelblaadjes uitgestrooid over de vloer, wat voor een dik tapijt zorgt en een speciale gewaarwording creëert wanneer je erover stapt. Ze wil de door talrijke kunstenaars bejubelde Provence, die door de felle kleuren in haar schilderijen wordt opgeroepen, zo ook fysiek tastbaar maken.
In haar landschappen geeft ze bomen, velden, bossen en waterpartijen weer in felle kleuren en gestileerde vormen, vaak met egale kleurvlakken en duidelijke contouren. Het is haar niet zozeer te doen om een natuurgetrouwe weergave, maar eerder om een spel van vorm, kleur en compositie, met vaak ook een psychologische of spirituele dimensie. Zo toont ze hier ook een groot textielwerk van een overdekte boomkruinlaag, wat de weg van leven naar dood oproept, maar evengoed een geboorte kan evoceren. Voor Tropical Fantasy, Forst Canopy at Potagny (Bourgogne) gaat ze de psychedelische tour op door wel héél felle kleuren te gebruiken voor een landschap dat nochtans in Bourgogne ligt. Door ook gebruik te maken van kaders in dezelfde kleuren die voorkomen in haar landschappen, zet ze haar spel met kleureffecten verder. Ze wil de plaatsen die ze afbeeldt ook fysiek in het werk opnemen door zand dat ze ter plekke aantrof in haar verf te mengen.
Naast de schilderijen toont ze ook werk op papier. Zoals een meanderende weg die wordt omzoomd door bomen waarmee ze een psychologisch landschap neerzet dat de emotionele spanning van Edvard Munch evoceert. Met haar weergave van de vijvers van het Kasteel van Gaasbeek bewijst Perutz opnieuw hoe goed ze erin slaagt de natuurelementen te reduceren tot strakke en poppy kleurvlakken. Landschapsschilderkunst mag dan een eeuwenoud – en vaak nogal duf – thema zijn, Perutz wil het een twist geven door een immersieve omgeving neer te zetten. Zo wordt de bezoeker ook uitgenodigd om hibiscusthee te drinken, een knipoog naar een participerende installatie van Helio Oiticia, Maar ook zonder die omkaderende elementen blijft haar werk overeind en weet ze de vele kunsthistorische verwijzingen – van Nabis, Matisse, Gauguin, het symbolisme, Edvard Munch, Pop Art, Etel Adnan …– op eigen wijze naar haar hand te zetten.