We landen ‘s avonds laat en scheren over donkere golven in een watertaxi naar het eiland waar het allemaal te doen is. Twintig minuten slepen we de rolkoffers over het hobbelige verleden naar een klein hotel, ik herken de pittoreske bruggetjes en de verlaten smalle steegjes waarschijnlijk uit films of ansichtkaarten of computerspelletjes. Het water slaat op tegen de bijna onzichtbare kades. En er is regen voorspeld.
Net op tijd
Mijn eerste Biënnale is ook gelijk mijn eerste keer Venetië en andersom. En eigenlijk is daar geen goede reden voor. Maar ik heb het gevoel dat ik nog net op tijd ben ingestapt in het tumult van ’s werelds grootste kunstbiënnale om te ondervinden wat ik tot nu toe heb misgelopen.
Na een door corona uitgestelde afwezigheid van drie in plaats van twee jaar, ronkt er iets van een verhoogde s…
