Ik sta voor een van de ruimtes in het Duitse paviljoen, waar kunstenaar Anne Imhof een glazen, zwevende vloer heeft geïnstalleerd. Daar vechten, staan, kruipen, zingen soms de performers. Een jongensachtig meisje met zwarte lange haren heeft een glazen gitaar om haar nek. De klanken die ze eruit haalt, zwellen aan en volgen elkaar op met machinale precisie. Ze zijn hypnotiserend. Net als de harde, koude blik waarmee de performers hun publiek onafgebroken aanstaren. Als ik langzaam mijn ogen sluit, doet een van de performers hetzelfde. Als een kat die je blik beantwoordt.
Machteld LEIJ
Dit artikel is digitaal nog niet volledig beschikbaar. We werken aan ons archief.
