Toen de schilder Alice Neel in 1932 aankwam in Greenwich Village, het toenmalige centrum van de New Yorkse avant-garde, was ze 32 jaar en herstellende van een geestelijke gezondheidscrisis. Ze had haar twee dochters verloren – één overleed als baby aan difterie, de tweede werd meegenomen door de familie van haar man, Carlos Enríquez, nadat hij haar had verlaten. En omdat ze in wezen had moeten kiezen tussen haar kunst en haar moederschap, had ze de hoop opgegeven dat ze beide kon combineren.
Wat ze in New York aantrof, in de beginjaren van de Grote Depressie, waren mensen zoals zij, die harde klappen hadden gekregen en harde keuzes hadden moeten maken. Ze ontdekte dat ze, wanneer ze hen schilderde, enigszins kon uitdrukken hoe het was om haar te zijn. Ze leerde anderen af te beelden door te putten uit haar eigen ervaring, me…
