‘We also had a corner that was screened off, where you could go for a while if you didn’t know what you wanted to do. It wasn’t a punishment but a way of getting yourself together. I remember it as a place where I could daydream for a while. It was full of colourful cushions, a place to rest and to get back in touch with your own desires and curiosity.’
Manon de Boer, Trails and Traces (2016)
Een plek om tot rust te komen en opnieuw voeling te krijgen met je eigen verlangens en nieuwsgierigheid.
Zo schrijft Manon de Boer over dat hoekje in haar kindertijd op de Montessorischool. Het is iets, kan je gerust zeggen, dat haar altijd zal bezighouden in haar latere kunstenaarspraktijk. Ga terug naar haar allereerste portretten, van Laurien en Robert, in 1996. Haar Super 8-camera focust op de gezichten, tweeëneenhalve min…
